Wie herinnert zich niet het al bij leven legendarische Nederlandse duo Kees van Kooten en Wim de Bie? Hun bekendste typetjes waren misschien wel het Haagse koppel Jacobse en Van Es, twee ‘Vrije Jongens’ die zich in het najaar ongevraagd aanboden bij de huizen van rijkelui om de tuin ‘winterklaar’ te maken. Als ze de overdonderde bewoners overtuigd kregen, gingen ze meteen aan de slag. Hun activiteit beperkte zich steevast tot het innen van een voorschot, waarna ze wat over het tuinpad liepen, soms met een hark of schoffel op hun schouder. En het mooiste: meestal waren hun klanten tevreden.
Een vriend van me, we zullen hem Peter noemen, maar zo heet hij niet echt hoor, heeft bij die onvergetelijke figuren de inspiratie gevonden om zijn vrouw gelukkig te maken. Het gebeurt namelijk wel eens dat hij ‘s avonds gasten ontvangt: hij is een gewaardeerd bestuurslid van tal van verenigingen en de man vergadert wat af! Lange en nuttige besprekingen worden er vaak gevoerd, ook nadat mevrouw zich moe te ruste begeven heeft.
Gebruikte glazen en andere stoffelijke resten blijven dan wel eens liggen/staan tot ‘s morgens. En die zijn niet van aard om vrouwlief, die er ‘s morgens bij uitkomt, tot grote vreugde te stemmen. De morgengroet die zij hem naar het hoofd slingert als hij slaapdronken eindelijk ook onder aan de trap verschijnt, mag dan ook niet echt vrolijk genoemd worden.
Daar heeft Peter het volgende op gevonden. Tegenwoordig staat hij het eerst op. In het ‘vergaderlokaal’ ruimt hij dan de rommel op. Vervolgens begeeft hij zich naar de trap en roept naar boven: “Schat, de woning is dagklaar!” Het kost een flinke dosis wilskracht om dat vol te houden, maar echt, het doet wonderen.
Om een uur of negen vanavond was ik al helemaal nachtklaar. Tanden gepoetst, pyjama aan, pantoffels aan de voeten, een glas met een bodempje whiskey op de salontafel. Scheren was voor morgen. Pol, mijn kat, ligt te spinnen op mijn relaxzetel. Op de TV zie ik Angela Merkel, de Duitse bondskanselier. Zij is in Brussel, de hoofdstad van een land waar Duits één van de drie officiële talen is. Onze koning begroet haar in de taal van Goethe. Zoals het hoort. Zij ontvangt het ‘grootlint van de Leopoldsorde’. De federale premier vindt het echter gepast om haar toe te spreken in het Engels. Onze Duitstalige landgenoten zullen tevreden zijn daar in Eupen.
Mijn ‘nachtklaarheid’ is acuut verdwenen. De whiskey gaat in één teug naar binnen. Ik hoor hoe een vloek me ontsnapt. Verdammt!
In slaap geraken zal toch weer een halve slaappil vergen straks.
Chel DRIESEN