In Neerpelt is het goed en veilig wonen. Hier zijn nog geen bommen ontploft voor een frietkot of kogels door garagepoorten gestuurd. Toch ben ik het slachtoffer geworden van een diefstal op klaarlichte dag. Geweldloos gelukkig… En zelfs ongemerkt. Maar een gereedschapskistje en een krik kan je in ons vreedzame dorp niet langer onbewaakt achterlaten!
Het was dinsdagochtend en ik was een man met een plan: groenafval naar het containerpark brengen. Om de grote bouwzakken vol bladeren en takken in de kofferbak van mijn pick-up te wringen, leek het me verstandig om de vaste bewoners daar even te evacueren. Mijn gereedschapskistje en krik, die ik beroepshalve altijd in mijn auto heb liggen, moesten maar even zien te overleven net naast mijn fris getrimde haag – overigens: voor wie commentaar op mijn snoeikunsten zou hebben: de stijl heet amorf! – Bij de haag konden ze beide genieten van het gezelschap van een oude vod en een emmertje met een kapotte fles cola, die net de rit van de drankenhal naar huis niet overleefd had. Mijn zoon en ik laadden in, loosden het gebladerte bij het containerpark en kwamen een kwartiertje later terug. Tot mijn consternatie zag ik enkel nog het emmertje met glas en de vod.
In deze korte tijdsspanne is de misdaad dus gepleegd. Wellicht ging de dief niet met voorbedachte rade te werk, maar maakte de gelegenheid de dief. Ik geef toe: het lag voor het rapen, maar wil dat dan zeggen dat je het zo maar mag meenemen? Er lag geen briefje “om mee te nemen” bij. Het zou fatsoenlijk zijn geweest om even aan te bellen en te informeren naar de bedoeling van de geëxposeerde objecten... Mijn auto staat ook altijd op de oprit, maar ik waardeer het toch ten zeerste dat men die laat staan!
Ondertussen mis ik vooral mijn gereedschapskistje. We hadden een band en we wilden elkaar beter leren kennen, want er waren nog zo veel kantjes die ik nog niet ontdekt had. Zo veel gereedschapjes waarvan ik nog niet wist waarvoor ze dienen... Ik doe mijn best om mijn tranen te verbijten, maar we moeten eerlijk zijn: ik koop straks in de doe-het-zelf-zaak een identiek koffertje, waar ik opnieuw een hechte band mee opbouw. Maar wat met jou, beste kistje?! Ik hoop dat je me snel kan vergeten en vriendschap kan sluiten met degene, die jou zo brutaal bij me heeft weggerukt. Vergeten en vergeven is de snelste weg om terug gelukkig te zijn…
Voor jou, boefje van de straat, heb ik ook nog een boodschap, mocht je dit toevallig lezen: Had je het kapotte glas niet even kunnen meenemen en naar de glasbak brengen? Het getuigt van enig egoïsme om enkel dat mee te gappen wat je zelf kan gebruiken! Mocht je nog tot inkeer komen bij het lezen van dit toch wel emotionele bericht, dan ben je altijd welkom om het verdonkeremaande materiaal terug te brengen. Je weet me immers wonen. En je krijgt er een koffietje of een pintje bij. Misschien kan je me dan ook even uitleggen waarvoor sommige dingen van het gereedschap eigenlijk dienen.
Tot dan vind ik deze onverhoedse ontvreemding nog altijd … raar!
Jan Verheyen