“Dedzjuu!” vloekte ik laatst toen ik twee aanmaningsbrieven in mijn brievenbus vond. Ik had blijkbaar nagelaten om twee kleine medische onderzoeken te betalen en dit was al de tweede herinnering. Ik mocht daarom een administratieve kost betalen, die de factuur meteen meer dan verdubbelde. En dat dan ook nog eens twee keer. Daar word ik niet zo blij van, te meer omdat ik me in de verste verte de initiële facturen niet kon herinneren. Had ik die wel gehad?

In mijn uiterst zorgvuldig op elkaar gegooide stapel administratie vond ik alleszins niets terug. Digitaal dan? Ja, maar waar zoeken? In mijn mails zou het me toch wel opgevallen zijn… Toen kwamen er opeens drie mails binnen. Een mail van ebox, een van doccle en nog een van de Vlaamse overheid die mij allemaal via inloggen en een paar klikken naar hetzelfde document voerden, dat ik ondertussen als hard copy in mijn handen had. En via diezelfde ondoorgrondelijke wegen (niet van God, maar van het internet) vond ik inderdaad de factuur en de eerste aanmaning terug. Ik had het dus moeten weten! Het is mijn eigen schuld. Betalen met de glimlach dan maar…

Toch wel een zure glimlach hoor, want is dit dan die administratieve vereenvoudiging, waar ze het altijd over hebben? Door de hoeveelheid aan mails en andere bezigheden kan het wel eens gebeuren dat mails bij mij ondergesneeuwd geraken en ik heb ook niet de gewoonte om dagelijks elk platform te gaan raadplegen. Is dat raar?

Digitalisering en administratieve vereenvoudiging worden vaak in één adem genoemd en zo hoort het ook: het ene is een middel en het andere is het doel… maar die volgorde lijkt soms wat vertroebeld. Wat is doel en wat middel? Digitalisering, administratie en vereenvoudiging, maar dat laatste woord van deze heilige drievuldigheid wordt al eens vergeten, nochtans het ultieme doel.

Er zijn in België (te) veel platformen. Naast de drie eerder vernoemde digitale bestandenbewaarders heb je ook nog myminfin voor belastingen en voor ziekte en gezondheid heb je Nexuzhealth, CoZo, MyMedex… En laatst leerde ik ook nog Helena kennen. Dat is geen persoon, maar opnieuw een digitaal platform waar ik mijn voorschrift van de huisdokter kon terugvinden. Het is toch niet raar, dat je daarin af en toe de weg kwijtgeraakt. Overal moet je een account aanmaken en vervolgens inloggen, met tweestapsverificatie, om dan via allerlei duistere digitale achtersteegjes (lees: muisklikken) uiteindelijk bij je documenten terecht te komen. Echt eenvoudig zou ik het niet noemen.

Vroeger kwam alles in de brievenbus: van facturen tot liefdesbrieven. Je hoefde niet te zoeken, altijd die ene brievenbus in de voortuin. Inloggen deed je met een sleuteltje. Je hoefde niet meteen te antwoorden, maar een onbetaalde factuur bleef je net zo lang uitdagend aankijken vanop een hoekje van je bureau tot hij betaald was. Iets dat tastbaar is, verdwijnt niet zo gemakkelijk. En dat moeten de verzenders van mijn aanmaningen ook hebben beseft, want de tweede aanmaning kwam niet alleen digitaal, maar ook per snailmail, met de post dus.