Nee, niks van. Lucie vliegt eruit! Ik ben maar weer eens aan het overschrijven en aanvullen van een verjaardagskalender begonnen. Heel de tafel ligt vol: de oude, met vertederende prentjes van kleine vogeltjes die op de strijkkamer hing en een andere, met veel te kleine schrijfvakjes, die de smalle rest van de wand naast mijn schrijftafel sierde. En twee nieuwe ernaast natuurlijk. Die van Gaia heb ik gekocht in een vlaag van dierenliefde en de andere vond ik bij mijn krant in de brievenbus.
Die verjaardagskalender draagt ertoe bij dat ik me deze hele eindejaarsperiode laat wegzinken in sombere gevoelens. Er is eigenlijk ook niet zoveel om verheugd naar uit te kijken, vind ik. Oorlogsbloed blijft gutsen – ik heb er lang over nagedacht, maar ik vind dat dit werkwoord hier past – uit honderdduizenden wonden in Gaza, Libanon, Oekraïne en Somalië. Binnenkort krijgt het machtigste land van de wereld zijn eerste president met een strafblad. Het klimaat blijft maar opwarmen. Mensen worden at random doodgeschoten in Rotterdam en tot pulp gereden in New Orleans. En daar tussendoor, als een hond in een kegelspel, laveren wij kris kras. Maar die hond is bang en wij doen alsof er niks aan de hand is. De kerstperiode begint de laatste jaren al in november, de kerstman met zijn belachelijke red nosed reindeer Rudolf heeft Sinterklaas ingehaald en onherroepelijk voorbijgestoken als een Vanderpoel in een veldrit voor beginners. Vuurwerk was overal verboden en toch heeft het sinds de kernramp in Fukushima zelden zo geknald.
Maar de kalkoen stond op tafel en de hele familie was er. Wat was het weer lekker! Sorry, maar, met een knipoog naar Toon Hermans, ik vind dat we de leuze ‘Vrede op aarde’ maar eens moeten vervangen door ‘Vreten op aarde’.
Wat dat met die Lucie van hierboven te maken heeft? Tot nu toe stond ze elk jaar weer op onze verjaardagskalender. Prijs jullie gelukkig omdat jullie haar niet kennen, maar in de loop van 2024 heb ik bij toeval vastgesteld dat zij een gemene roddeltante is. Ze heeft wel een wenskaart naar me gestuurd met “Veel geluk en liefde in het nieuwe jaar.” Welnu, zij vliegt eraf. En die fietsenmaker in de Antwerpse Kempen die me in september nog een waanzinnig bedrag liet betalen voor een simpele herstelling van vijf minuten? Die zou ik ook met intens genoegen schrappen. Als hij erop stond.
Voilà. Wat doet het goed als een mens eens kwijt kan wat hem op de lever ligt. Ik voel me véél lichter nu. En mijn nieuwjaarswensen voor al mijn lezers zijn nu tenminste gemeend. Blijf gezond! Maak er het beste van.