In Hamont-Achel behaalde CD&V Plus een absolute meerderheid en gaat de partij de komende legislatuur alleen besturen. Burgemeester Tom Cox is trots op dit resultaat en wil er volledig voor gaan, weliswaar op een vernieuwende manier met de blik gericht op de toekomst. ‘Ik zoek naar oplossingen, niet naar problemen.’
‘Op de
verkiezingsdag was ik nog tot drie uur de rust zelve, maar tussen drie en vier ging ik kapot van de zenuwen’, geeft Tom Cox toe. ‘Toen ik een jaar geleden op de burgemeestersstoel ging zitten, werd er soms naar gekeken als een gepikte stoel. Dat ik dat beeld op een jaar tijd heb kunnen kenteren, maakt me uiteraard heel trots. Ik heb de rust weer in de gemeenteraad kunnen brengen.’ De afgelopen legislatuur is dan ook nogal woelig geweest voor Hamont-Achel. ‘Ik sta nog altijd achter de beleidswissel, die op dat moment volledig aan de orde was en waarvoor we een goede reden hadden. Maar ik praat niet graag over het verleden. Ik vergelijk mezelf weleens met een wagen met veel versnellingen, maar een achteruit hebben ze bij mij niet ingebouwd.’
De week na de verkiezingen voerde Cox de nodige gesprekken met partijen, met uitzondering van Vlaams Belang, en dat was allesbehalve gemakkelijk. Uiteindelijk werd beslist dat CD&V Plus alleen zal verder regeren. ‘Je stelt altijd mensen teleur, en dat is iets wat ik absoluut niet graag doe, maar het kan niet anders. Inhoudelijk moet je gewoon door dezelfde deur kunnen. Je moet ergens kunnen beginnen.’
Cox heeft lang in de horeca gewerkt, maar het is ook door zijn tijd in het verenigingsleven dat hij weet hoe hij dingen moet organiseren en realiseren. ‘Ik heb wel nooit gedacht dat ik in de politiek zou stappen’, zegt hij. ‘Nochtans zei mijn partner dat ik helemaal in het begin van onze relatie, nu 24 jaar geleden, gezegd heb dat ik ooit burgemeester zou worden, wat ik mij niet meer herinner. (lacht) Ik heb wel altijd veel ambitie gehad en goesting in de gemeenschap. Ik heb nooit ergens anders gewoond dan in Hamont-Achel en ik zal dat ook niet doen. Mij krijg je hier niet weg.’
Zo’n 12 jaar geleden waagde hij zich in de politiek, maar toen ze hem voor het eerst vroegen op de lijst te gaan staan was zijn antwoord toch nee. ‘Ik ben altijd een drukbezette persoon en ondernemer geweest en had er gewoon geen tijd voor. Maar toen Marcel Schuurmans zaliger, destijds uitbater van het Michielshof, aan mijn mouw begon te trekken, heb ik toch toegezegd. En zo geschiedde. Ik was meteen verkozen.’ Hij besloot ervoor te gaan en stelde vragen, ook vervelende, zegt hij zelf. ‘Ik ben soms weleens de oppositie binnen de meerderheid geweest, ja. Maar ik heb me altijd overal in verdiept en mijn best gedaan mee richting te geven aan het beleid. Nu wil ik dat als burgemeester blijven doen. De eerste keer dat iemand mij zo aansprak, voelde wel best raar. Want ik ben het gewend om tussen de mensen te staan en beschouw mezelf nog steeds als zo iemand.’
Hoe kijkt hij nu dan naar de toekomst van Hamont-Achel? ‘Er staat heel veel op de planning, niet alleen werk dat er nog is maar ook nieuwe ideeën. Ik ben blij dat een verplichte fusie op hoger niveau afgewend is, ondanks dat wij een zeer goeie verstandhouding hebben met onze buurgemeenten. Ik denk dat de samenwerking in Noord-Limburg op andere gebieden versterkt kan worden, zeker als het gaat over het aantrekken van economische profielen. We zijn nu eenmaal demografisch slecht gelegen en vissen in dezelfde vijver, wat een groot nadeel is. Als je dat zou kunnen centraliseren, kan je daar je slagkracht versterken.’
‘Ik denk dat het nu vooral tijd is om de zaken anders aan te pakken en apolitiek te gaan werken’, gaat de burgemeester verder. ‘Ik durf weleens een rare bocht maken en uitdagingen op te zoeken, dat houdt het interessant. Je moet voor jezelf doelen blijven stellen. Als ondernemer ben ik het gewend om snel beslissingen en berekende risico’s te nemen. Daar zullen mensen mee moeten leren leven, maar tot nu toe lukt dat wel. Ik sta open voor alle meningen en heb het graag dat mensen aan mijn kraag trekken. Maar vooral: ik zoek naar oplossingen, niet naar problemen.’
‘Ik doe aan politiek met mijn hart, en dat wordt mij weleens verweten. Maar ik beschouw dat altijd als een compliment, want ik zal nooit anders doen. Ik ben soms wel te menselijk hiervoor. Ik lig vaak wakker van de verhalen die ik hoor. Burgemeester zijn is ook een aanslag op je persoonlijke leven, maar het is mijn gezin die de doorslag gaf voor mij om ervoor te gaan. Je moet constant bereikbaar zijn op elk moment van de dag, je bent een publiek figuur dat overal wordt herkend en aangesproken, net als je gezin. Zelfs op vakantie in Egypte. (lacht) Het is geen job, het is een levensstijl. Maar ik doe het met hart en ziel.’
Delia Filippone