Waar is de tijd van de telefooncel? Er zijn geen meer. Ze zijn allemaal weggehaald. Wij noemden dat telefoonkotjes. Je moest in een gleuf vijf frank steken om dan enkele minuten te kunnen bellen. Er lag zelfs een vastgebonden telefoonboek in de cel.
Je moest eerst wachten op de kiestoon vooraleer je kon beginnen. Toen ik buiten aan de telefooncel mijn beurt afwachtte, kon ik alles horen wat daar gezegd werd. Ik herinner me iemand die door de hoorn (ja, toen waren er nog telefoonhoorns) riep: "k ben e t' ik hé. Ja ik!!" Hilarisch. Ik belde dan naar mijn lief. Spannend was dat, met de hand voor de mond, opdat de wachtenden buiten mij niet zouden verstaan. Met kusjes er bovenop.
Hygiënisch was dat zeker niet. Jan en alleman blies en zuchtte in die hoorn. In deze coronatijd zou dat niet waar zijn. De telefoonkotjes zouden garantie lockdown zijn. Blijf in uw kot, niet in het telefoonkot!
Jef LINGIER