Vanmorgen in mijn bed kwam "Piste aux Etoiles" plots voor de gordijnen van mijn geest tevoorschijn. Ik herinner me dat mijn moeder daar graag naar keek. Dat circusoptreden op Rijsel (een Franse zender die wij in West-Vlaanderen goed konden ontvangen met onze antenne) was het enige TV-programma waarbij ze niet in slaap viel in haar relaxzetel. Mijn vader zat dan op de bank zijn krant te lezen, want hij zag liever "Marnix" of "The Fugitive" die op datzelfde moment op de BRT te zien waren. Hij bladerde dan ostentatief luid in zijn krant. De nieuwspagina's kraakten bij elke beweging. Hij weigerde te kijken. Mijn moeder riep dan: "Maar kijk nu toch eens," toen er een goochelaar een straffe tovertruc uit zijn mouw schudde. "Kunt gij het?" riep ze er nog achterna. Maar hij keek niet.
Ik wél. Ik keek vooral graag naar de assistente van de goochelaar. Ze had een spannend badpak aan met flosjkes. Het enige wat ze moest doen was glimlachen en met haar rechter arm vol bewondering richting haar magisch baasje wijzen. Ook haar linkerbeen gooide ze af en toe schaarsgewijs in de strijd, wat mij deed vergeten naar de goochelaar te kijken.
Ook de trapezemeisjes hadden weinig om het lijf. Adembenemend waren niet alleen hun salto mortales. Om de spanning nog meer ten top te drijven roffelde de slagwerker van het orkest boven in de nok pianissimo. Het publiek hield de adem in. Ik ook. Daarna moesten wij naar bed. Ik kon de slaap moeilijk vatten. Het gordijn van mijn geest bleef nog een hele tijd open.
Jef LINGIER