Begin deze week, toen ik om een uur of half tien ‘s morgens mijn autootje door het Noord-Limburgse landschap leidde, maakte een verklikkerlichtje op mijn dashboard er me attent op dat de lichten aan stonden. Het had die nacht gevroren – dat was lang geleden! – en er hing wat mist. De moderne wetenschap zorgde ervoor dat ik veilig reed: goed zichtbaar voor de andere verkeersdeelnemers. Je hoeft tegenwoordig niet eens zelf je eigen licht aan te knippen!
Weten jullie wie Katrin Jakobsdóttir is? Neen? Dat verbaast me! Katrin Jakobsdóttir is namelijk al sinds 2017 de premier van IJsland. En zij behoort tot de partij Vinstriheyfingingrænt framboᲑ (groen-links). En vergeet dat nu niet meer.
Ik moest aan IJsland en zijn slordige 373.000 inwoners denken omdat het daar nu vast ook vaak donker weer is. En koud! Niet alleen omdat de gemiddelde temperatuur in deze maanden er belabberd laag is. Tegen dat soort kou kun je je kleden. Maar vorige maand kwam daar ook nog eens een emotionele ijstijd van een week bovenop. Katrin nam namelijk het voortouw in de actie van vrouwen tegen de genderongelijkheid. De IJslandse dames weigerden een week lang alle werk. Van een efficiënte staking gesproken! Die stoere bonken van IJslandse mannen zaten bij de ‘geisirs’ snikkend te hunkeren naar wat warmte!
‘Dat kan ons hier toch niet overkomen’ vinden jullie? IJsland is echt niet zo ver van de deur hoor.
Wel rare jongens, die stoere rechtstreekse afstammelingen van de Vikings. Wist je bijvoorbeeld dat hun namen in de telefoongids weliswaar alfabetisch, maar volgens de voornamen gerangschikt staan? Ja, met hun familienamen geraken ze hopeloos in de war. Vrijwel alle mannen hebben een naam die eindigt op -son (= zoon). Vrouwen heten dan weer -dóttir (= dochter).
Bij het vorige WK-voetbal heeft de regering in Reykjavik de parlementsverkiezingen moeten uitstellen omdat zo ongeveer de helft van de inwoners in het buitenland zat te supporteren voor hun elftal!
Ja, ik weet het, ik blijf maar doorbomen over die sympathieke IJslanders. Maar wat wil je? Moet ik het ook nog eens over de krankzinnige bloedige conflicten hebben die op dit ogenblik woeden in Oekraïne, Gaza en, niet te vergeten, Oost-Congo?
Iemand zei me gisteren nog: “En wij zitten hier en kijken ernaar.” Wat kunnen we anders?
Chel DRIESEN