Het zijn de kleine dingen die het doen.
“Nee, niks van”, zei mijn gezellin. “Dat past niet meer. Die montuur is veel te zwaar.”
Mijn onthutste blik moet mijn onbegrip duidelijk gemaakt hebben. Want tot ik mijn favoriete opticien een paar maanden geleden – ook al op haar advies overigens – vroeg om me een nieuwe bril aan te meten, was die vorige wél altijd goed genoeg geweest. Maar ik heb mijn pogingen om modetrends te begrijpen al lang opgegeven. Zo was paars vorig jaar een mooie kleur. Dit jaar niet meer. Nu is roestkleurig in en alleenzaligmakend. Tja. Wat zei u? Dat roestkleurig helemaal niet in de mode is? Daar gaat het verdomme niet om! Ik gaf een voorbeeld!
Sorry. Ik heb mijn tabletjes nog niet ingenomen. Ik zal me beheersen. Maar ik moest dus naar een trouwfeest en je zult het altijd zien: dan gebeurt het. Bij het poetsen van mijn nieuwe bril, had ik ineens twee stukken in mijn hand. Eén oor en de rest. En een microscopisch klein krengetje van een schroefje rolde over de wastafel, gevolgd door een nog kleiner sluitringetje. Met meer geluk dan handigheid ben ik erin geslaagd beide onderdelen te onderscheppen in hun vlucht, net voor ze voor eeuwig in de afvoer verdwenen. Voorzichtig heb ik ze in een blaadje uit mijn blocnote gevouwen, alles in de brillendoos, oude bril op mijn neus en ik kon naar het feest.
Neen dus. Die zware montuur stond niet meer! Maar het was augustus. En de opticien was met vakantie! Met de moed der wanhoop en bevende vingers heb ik dan de onderdelen bij elkaar gelegd op de keukentafel. Op een witte doek. En wie schetst mijn verbazing toen ik het schroefje moeiteloos van de eerste keer op zijn plaats kreeg. Maar hoe kreeg ik het vastgedraaid?
He aardappelmesje had een scherpe punt! Had! Maar het lukte. Het oor leek vast te zitten. Deze week heb ik me dan maar in de brillenwinkel gemeld. De opticien lachte me ongegeneerd vierkant uit toen ik hem het verhaal vertelde. Dat hij wacht! Morgen sta ik met een bakje van mijn vastkokende ‘patatten’ bij hem in de winkel. Kan hij ze schillen! Het is toch zeker zijn schuld dat mijn puntloos mesje nu onbruikbaar is. Had hij maar niet juist nu met vakantie moeten gaan!
Chel DRIESEN