Ik ben net terug van een korte vakantie in mijn geliefd Ierland. Heb nog eens gids gespeeld voor een groep van twaalf kennissen.
O, het weer was prachtig. Dank u. Zon van het eerste tot het laatste ogenblik. Nauwelijks een wolkje aan de lucht. On-Iers eigenlijk. Maar het eiland, anders al zo onwezenlijk mooi, ziet er in de zon nog prachtiger uit.
Hebben jullie ook de ervaring dat je mensen pas echt leert kennen als je er een paar dagen mee optrekt? Altijd is er wel een kerel bij van wie je de indruk had dat hij een rustige, beheerste man-van-weinig-woorden was, die zich ontpopte tot de gesmaakte entertainer van het gezelschap. Of een vrouw voor wie je wel enige sympathie had, maar die al gauw bleek een bemoeizieke stemmingfnuikster te zijn.
Mensen kunnen geen vierentwintig uur per dag pretenderen.
Ik ben nu weer een ervaring rijker en zo mogelijk nog wijzer dan voorheen.
Of er iets veranderd was in Lommel? Op het eerste zicht niet. Even naar het marktplein wandelen dan. In de al jaren leegstaande krotten rechts van De Kroon meen ik tot mijn verwondering enig leven te bespeuren. En ja, als ik er passeer duwt een kerel een soort hek open. Hij groet me met een achteloos ‘hallo’, stapt de stoep op en draait zich om, om de toegang weer dicht te maken.
Krakers in Lommel? Ja hoor! Buren vertellen me dat het gebouw druk bewoond wordt. De benedenverdieping door ratten (echte), boven door zwerfjongeren. Ze beweren dat eentje ervan het komen en gaan er zo een beetje beheert. Hij ‘verhuurt’ vertrekken aan andere marginalen. Als hij uitgaat sluit hij het hek altijd zorgvuldig. Hij is bang dat zijn kraakpand gekraakt wordt.
Ik verneem dat gisteren een vrouw overleden is in wat ‘de fleur van haar leven’ had moeten zijn. Ik kende haar. Ze was postbode en bezorgde de post onder andere in de huizen aan het Adelbergpark. Leuke vrouw.
Ineens schiet me het beginvers van een gedicht van Rachel Fields te binnen: ‘If once you have slept on an island, you’ll never be quite the same.’ (Als je ooit op een eiland geslapen hebt, zul je nooit meer dezelfde zijn.)
Toen ik naar Ierland vertrok, regende het hier. Nu schijnt de zon. Dat wel.
                                                        Chel Driesen