Zo’n esoterische vent – van beroep was hij iets dat op ‘peut’ eindigt – heeft me ooit met een ernstig gezicht gezegd: “Toeval bestaat niet. Alles is gepland.” Kijk, daar geloof ik dus niks van. Ik ga niet zeggen dat alles toeval is. Maar heel veel gebeurtenissen zouden nooit plaatsgevonden hebben als er niet een hele reeks imponderabilia toevallig samengevallen waren. Coinciding circumstances heet dat.
Het is vrijdagavond. Ik kom net terug van de dokter en de apotheek. Waarom flitst mij het niet eens onaardige beeld van mijn cardioloog door de geest? Toeval, lieve lezer(es). Dat zit zo: mijn huisarts heet Jos. Tot voor kort kwamen zijn voorschriften uit de printer gerold. Perfect leesbaar voor iedereen. Heel atypisch voor een arts. Ik ben er namelijk absoluut van overtuigd dat dokters in hun opleiding moeten slagen voor een geheime cursus ‘onleesbaar schrijven’. En nu kom ik weer bij mijn cardioloog. Bij mijn laatste jaarlijks onderzoek deed hij mij plaatsnemen op zo’n stomme fiets waarop je wel héél hard kunt trappen, maar nergens mee geraakt. Hij bevestigde een aantal draden aan mijn bovenlijf. Straffe kost is dat. Normaal zou je toch denken dat je een draad inplugt in een stopcontact. En ik heb geen stopcontacten op mijn stoere borst. Niks daarvan. Hij plofte de dingen tegen mijn huid en ze zaten meteen muurvast. En ik heb getrapt op die klote-fiets! Na een onmenselijk lange inspanning, toen ik een hartaanval nabij over het stuur lag, drukte hij ergens op een toets en alle draden waren in één keer los! Hij leek wat gegevens af te lezen en besloot daaruit dat ik beter mijn medicatie tegen te hoge bloeddruk wat opdreef. En ik kreeg een voorschrift mee. Volstrekt onleesbaar. Wat streepjes en komma’s stonden erop. Benieuwd wat ze daarvan zou maken, het meisje dat elke dag staat te stralen in de apotheek aan het Kerkplein. Het werd een volkomen anticlimax. Ze keek even naar de runetekens op het papiertje en gaf me zonder verpinken wat ik nodig had. Je kon het zo zien, dit was wat ze verwachtte van een beetje dokter.
Ik heb ook een paar nichtjes die dokter zijn. Een ervan heeft een compromis gevonden: haar voorschriften zijn weliswaar absoluut onleesbaar. Maar de tekens die ze daarvoor gebruikt, zien er heel sierlijk uit. Mooi zelfs.
En nu mijn huisarts weer dus. Hij gaf me gisterenavond een handgeschreven voorschrift mee! Gelijk een echte dokter. Niks computer. Back to the real stuff. En zijn schrift is niet altijd even onleesbaar, maar het geeft tenminste het voordeel van de twijfel. Mijn onvolprezen apothekeresje zal in haar sas zijn.
Chel Driesen