Vrijdag was het Valentijnsdag. In twee Lommelse winkels waar ik ‘om den brode’ moest zijn, werd ik aangesproken door kennissen die me schalks in de flank porden en informeerden of  ik een geschenkje voor mijn beminde kwam kopen.
Welnu, dat ben ik opzettelijk vergeten. En mijn partner neemt het me niet kwalijk. Wij houden helemaal niet van die feesten die ons door de commercie opgedrongen worden. Het is toch ook te gek voor woorden: die geïmporteerde kerstman heeft zijn dikke kont nog niet gekeerd en dat idiote beest met zijn rode snuit weer naar het hoge noorden gemend, of de al even streekvreemde Valentijn doet zijn geldvretende intrede! En geloof me, de paaseieren liggen ook al klaar.
De eerste eenentwintig jaar van mijn leven had ik nog nooit van Valentijn gehoord. Die bestond toen niet. Romantische gevoelens en dweperige liefdesverklaringen in karamellenversvorm wel. ‘Rozen verwelken, scheepjes vergaan, maar onze liefde, blijft eeuwig bestaan!’ En dan moest daar een hartje bij getekend. Met een pijl erdoorheen. Valentijn hadden wij daar helemaal niet voor nodig.
Toen, in 1966, kwam Ellie Nieman met haar prachtige lied over Valentijntje. En dat was helemaal geen romantische creatuur! Dat Valentijntje ‘zag het leven als een geintje’ en deed ‘geen schijntje voor de kost’. Ken je het niet? Google het maar eens.
En je kunt er – alle Valentijngedoe ten spijt – toch niet buiten om je af te vragen in wat voor krankzinnige wereld wij leven. Een jongen van veertien is deze week door het pesten op school zo murw geslagen dat hij niet meer wil leven en voor een trein springt. En hij was de zoveelste.
De conservatieve krachten van over de hele aardbol sturen hun ergste banbliksems naar ons land omdat er – op Valentijnsdag! – in ons parlement een wet gestemd werd, waardoor het, onder strikte voorwaarden ook voor kinderen mogelijk wordt om euthanasie aan te vragen. Terminaal zieke kinderen die ondraaglijk lijden kunnen dus niet meer tegen hun zin verplicht worden om te blijven afzien als een beest tot ze – een paar dagen later – vanzelf doodgaan. Een Australische krant vergelijkt ons land met nazi-Duitsland, waar gehandicapte kinderen massaal een dodelijke injectie kregen. Uit de bible-belt in de U.SA. komen er berichten als zou België nu ineens een geïnstitutionaliseerd land van kindermoordenaars zijn.
Intussen lopen er ginds wel pubers rond die schietlessen gekregen hebben van hun vaders en daarna zwaarbewapend een middelbare school binnenstappen om iedereen neer te knallen die toevallig voor hun geweerloop opduikt. Daar vieren ze Valentijn wel! Miljoenen dollars gaan er in de naam van de liefde over de toonbank. Ik neem aan dat er zelfs verliefde koppeltjes zijn die mekaar een nieuwe kalashnikov cadeau doen. Met een stickertje in hartvorm op de kolf.
Er lijkt me niet zoveel veranderd sinds Desiderius Erasmus.
                                                                        Chel Driesen