Vandaag aandacht voor het gezin van Jan Janssen dat ook op een bijzonder manier te maken krijgt met deze crisis. Jan en Chantal hebben immers een dochter, An, 37 jaar oud, die normaliter altijd overdag naar de dagopvang gaat van St. Oda. En nu kregen ze een zevental weken geleden plots een telefoontje dat dit niet meer kon...
Wat ging er toen door jullie heen?
Dat was effe serieus verschieten... We hadden uiteraard al wel 'iets' voelen aankomen, maar zo in één keer, van vandaag op morgen: dat komt wel even erg hard binnen. In het begin was er wel even een beetje 'boosheid' en 'ongemak', maar dit maakte erg snel plaats voor begrip. Want uiteraard beseften wij ook wel dat het niet anders kon. Maar eerst dachten we nog dat dit iets voor een tweetal weken zou worden, maar hier zitten we nu al in de zevende week, met nog geen enkel vooruitzicht wanneer An terug zou kunnen gaan.
Hoe pakken jullie het nu thuis aan?
We zijn gelukkig allebei thuis en kunnen onze tijd wat verdelen over de dochter, want ze heeft wel constant iemand nodig. Zoals gezegd, we wisselen een beetje af in de opvang van An, maar we doen ook dingen samen met z'n drieën, zoals een fietstocht of gaan wandelen. En nogmaals: alle begrip voor de beslissing dat het in de instelling zélf niet meer ging. Want, hoe kan je mensen met een mentale handicap op de social distance houden? Of een mondmasker laten dragen? Niet te doen dus. En thuis is dit geen probleem. Maar nu het zolang duurt mist An wel haar vrienden en de begeleiders van St. Oda!
Krijgen jullie ondersteuning van de instelling?
Ja, zeker wel, daar mogen we niet over klagen. Er wordt regelmatig gebeld met de vraag of het wel gaat, waar ze eventueel kunnen helpen, en twee keer per week is er een video-call speciaal voor An waar ze dan haar begeleiders kan zien, waar die dan een liedje spelen of zingen, en daar wordt ze dan telkens wel rustig en vooral blij van. Zélf geniet ze wel een beetje van de aandacht dezer dagen die ze nu hier krijgt...
Welke impact heeft dit op jullie eigen leven?
Een beetje reorganiseren uiteraard, maar dat doen we met veel liefde en positivisme. Want we doen dit verhaal zeker niet om medelijden te wekken of wat dan ook. We willen gewoon even iedereen laten weten welke 'verborgen' gevolgen deze crisis ook heeft. Maar zelf blijven we optimistisch en proberen we zoveel mogelijk als gezin van elkaar te genieten. Uiteraard zijn er wel enkele zaken die daar dan voor moeten wijken, maar mijn eigen hobby's, zoals rondrijden met de Lommelse Tsju-Tsju of de voetbal van Kattenbos, die liggen nu toch ook allemaal stil...
Waar kijken jullie naar uit?
Toch wel naar de dag dat An terug naar de opvang kan gaan overdag, zodat het 'gewone' leven terug een beetje kan beginnen, en dit zowel voor ons, maar zeker ook voor haar.
Bedankt voor dit fijne gesprek, en An zeker ook bedankt voor de ontwapenende glimlach!
Wil u ook uw verhaal hier graag kwijt? Mail ons op internetgazet.lommeltelenet.be. (Foto Jan Buyens)