Als je boos bent, wacht je best even voor je lucht geeft aan je gemoedstoestand. Het moet wat bezinken.
Wachten! Maar daar gaat het nu juist over. Over wachten op de bus van De Lijn. Over het gevoel dat je moedwillig ‘aan het lijntje’ gehouden wordt.
Het is zaterdagavond 12 juli. Ik wil naar Beringen. Bij een valpartij met de fiets heb ik mijn linker arm danig bezeerd. Dat maakt autorijden moeilijk. Pijnlijk ook. Riskant zelfs. Gelukkig heb ik zo’n leuk kaartje voor De Lijn. Geldig tot 5 juni 2019!
Niet overhaast te werk gaan is de boodschap. Het is weekend. En vakantie bovendien. Even naar de routeplanner op de site van De Lijn surfen. Er is een bus om half zeven. Het is tien over zes. Een meute passagiers bij de halte aan het Kerkplein voert een levendige discussie. “De diensten worden gewijzigd”, vang ik op. Lijn 29 wordt afgeschaft en vervangen door lijn 58.  “Ja maar, die regeling gaat pas maandag in. Kijk maar. Het staat op het bord: vanaf 14 juli.” Ik voel me safe. Die sukkelaars zijn dus zo maar lukraak naar de halte gekomen. Hadden ze maar eerst op de site moeten kijken! Maar om kwart voor zeven is er nog geen spoor van bus 29. Misschien zijn ze toch al begonnen met de nieuwe regeling? Om zeven uur is de toestand ongewijzigd. De mensen zijn druk in de weer met hun mobieltjes. Ik druip af.
De site van De Lijn deelt me vrolijk mee dat ik de volgende bus om half acht mag verwachten. Nieuwe poging dus. Als er om tien voor acht nog geen bus in zicht is, bel ik voor € 0,30 het infonummer op het bord. ‘Wie heb ik aan de lijn? Hallo, hallo!’ Een opgenomen stem vertelt me dat ik op welbepaalde uren tickets kan bestellen. Ik geef ik het op.
De nacht verstrijkt. Het wordt zondagmorgen. Om half tien gaat bus 29 naar Beringen, zegt mijn computer. Rubriek ‘open details’ adviseert me wel om eerst 560m te stappen naar de halte ‘Lommel Autoweg’. De Vreyshorring kan ook. Slechts tien minuten lopen. En de halte aan het Kerkplein dan?
Om tien uur sta ik nog somber te kijken in de Vreyshorring. Kijk, daar fietst mijn vriend Sooi, chauffeur bij De Lijn. Zal ik het op een spurtje zetten en hem te lijf gaan?
Laatste poging, neem ik me voor: om half elf aan de autoweg. Nog steeds geen bus om kwart voor elf.
Als ik, fysiek op het einde van mijn krachten en mentaal volkomen ontredderd, thuis de deur opentrek, hoor ik hoe een lijnbus uit de Frans Van Hamstraat zwenkt. Zet ze koers naar Hamont, Hasselt of Beringen?
Ik heb niet eens meer gekeken welk nummer erop stond.
‘Wachten op Godot’ lijkt me zinvoller dan wachten op de bus.
                                                   Chel Driesen