Reageren op reacties: het wordt al gauw een oeverloze polemiek en daar dient deze column niet voor. Maar toen ik wat commentaren op recente columns las, begon het me toch te duizelen.
Satire, lieve mensen! Satire is het schrijfgenre dat ik voorzichtig probeer te beoefenen!
Daarin wordt de actualiteit ludiek of spottend voorgesteld. Eén van de technieken die vaak wordt toegepast is pretenderen: het doen alsof je iets niet weet / begrijpt. Gezonde zelfspot is het beoogde resultaat.
Als mensen vinden dat ze daar ernstig op moeten reageren, is het hek van de dam. Is ‘Roodkapje’ bullshit omdat de wetenschap inmiddels wel bewezen heeft dat het medisch gezien onmogelijk is een snurkende wolf – zonder narcose! – open te knippen, er een pas opgevreten grootmoeder ongeschonden uit te halen en de buikholte vervolgens met kasseien te vullen?
Het tekstje over de dooibarelen drijft Lommelaar Luc Geyzen – Luc is een minzaam man –  er toe uit te leggen dat dooibarelen al lang bestaan omdat er vroeger veel kasseiwegen waren, en dat kasseien wel degelijk omhoog kunnen komen bij dooi. Hij citeert daarbij artikel 5 van de wet van 16 maart 1968 waarin de koning de gouverneurs de opdracht geeft ‘het verkeer op alle wegen, in dooitijd, te regelen’.
Beste Luc, dat wist ik! Ja, echt! Ik had trouwens vooraf zo’n brief ontvangen van de politie, waarin de maatregel uitgelegd werd.
Op het stukje ‘Fremdenverkehr’ ontving ik dan weer veel goedkeurende commentaren. Maar mijn verbijstering bereikte haar hoogtepunt toen ene Hans Schröter – Duitse origine? – zijn pen in Zyklon B doopte om te melden dat het te ‘doorzichtig politiek is wat ik daar verzuurd neerpen’. Hij wijt het aan mijn leeftijd.
Hans zal nu wel willen betweteren dat het woord ‘vitriool’ gepaster is want Zyklon B is een gas. En je kunt je pen in gas dopen tot je een ons weegt: nooit kun je er mee schrijven!
Ik betwijfel of Herr Schröter een Fawlty Towersfan is, maar uit oprechte bezorgdheid om zijn welzijn  adviseer ik hem ten stelligste de aflevering ‘The Germans’ met het legendarische ‘Don’t mention the war!’ uit zijn DVD-speler te laten. En dan heb ik het niet eens over de ‘The killer joke’ van Monty Python.
Duitsers en humor, het zal wel nooit samengaan.

                                                                   Chel Driesen