Rare jongens toch, die Batavieren. Batavieren waren leden van een West-Germaanse volksstam die in het begin van onze tijdrekening in het huidige Nederland woonden. Als je ze vergelijkt met onze ‘Oude Belgen’, dan waren zij dus hun ‘Oude Hollanders’. En toen al waren ze gebeten door de mercantiele microbe. Ze bezorgden de Romeinse legioenen aanvankelijk weliswaar wat ongemak, maar schaarden zich daarna gewoon aan hun zijde. Daar hadden ze wel de voorwaarde aan verbonden dat ze vrijgesteld werden van belastingen! En ze ontwikkelden zich tot echte – goedbetaalde – elitetroepen. “Als enigen waren ze in staat bewapend, te paard, zwemmend de Rijn over te steken”, lees ik in Wikipedia. Nou, daar kon Ambiorix een punt aan zuigen. En je gelooft het niet, maar onze noorderburen zorgen nog steeds voor verrassingen. Wist je bijvoorbeeld dat ze daar over de grens regelmatig met een team rondhangjournalisten op pad zijn? Jaja, journalisten van ernstige media! Zij zoeken stadsdelen op, wijken dus, waar ‘nooit eens iets gebeurt’. En van daar brengen ze verslag uit over wat er gebeurt.
En aan dat verschijnsel wijdde onze nationale radio Één dan onlangs weer een uitgebreide reportage! Nu jij weer! Er zijn daar pas ook nog verkiezingen geweest. Tot ieders verbazing en eigenlijk helemaal uit het niets, dook daar het verzorgde hoofd van ene Thierry Baudet plots op uit het troebele water van de Nederlandse kiespoel. De man heeft nog Belgische roots, maar zelf herinnert hij zich daar niets meer van. Een Vlaamse krant die moeilijk van onfatsoenlijke berichtgeving verdacht kan worden, blokletterde boven het verslag: “Thierry Baudet: “Een ijdeltuit met een voorhamer”. Hij is jurist en hictoricus van opleiding, heeft bekendheid verworven om zijn vrouwonvriendelijke stellingnamen en propageert de “Nexit”. Nederland moet uit de E.U., vindt hij. Een groot bakkes dus, die geenszins gehinderd wordt door een gebrek aan zelfoverschatting.
Hoe is het mogelijk dat die nuchtere Hollanders zich door zo iemand laten opjutten, vragen wij in Vlaanderen ons dan verbaasd af. Tja, the sqeaking wheel gets the grease, zeggen ze in Engeland. Niet dat wij immuun zouden zijn voor impulsieve besluitvorming hoor! Een voorbeeld? Mijn krant publiceert elke week een opmerkelijk verhaal achter een overlijdensbericht. In het stuk over de Genkse natuurminnaar Leonard Engelen (1928 – 2019) laat reporter Sue Somers diens kleinzoon zeggen: “Hij was geen gelovig man, dus het einde boezemde hem angst in.” Atheïsten zouden de facto bang zijn voor de dood, leid ik hieruit af. Gelovigen niet, neem ik bijgevolg aan. Wat een ergerlijke onzin zeg!