“Römantiek”, wat een onding van een woord zeg! Met een Nederlandse uitgang na een Duitse umlaut!
Ik had het vroeger helemaal niet zo voor uit de Verenigde Staten geïmporteerde en door onze commercie gretig overgenomen jaarlijkse feestelijkheden zoals ‘Halloween’ of ‘Valentine’. Maar toen heb ik eens wat opzoekwerk verricht en wie schetst mijn verwondering toen bleek dat beide aangelegenheden oorspronkelijk uit het Keltische deel van Europa afkomstig waren. Emigranten hebben de gewoonte meegenomen naar ‘Het Nieuwe Land’ en van daar uit is het dan weer herwaarts gewaaid.
En nu we het toch over Amerika hebben, de blanken, de ‘white men’, hebben daar dood en vernieling gezaaid onder de oorspronkelijke bevolking. Ze hebben daar niet eens veel voor hoeven te doen. Voor hen vrij onschadelijke ziektes decimeerden de roodhuiden en na het meedogenloos afslachten van het buffelbestand, het uitdelen van ‘vuurwater’ en het at random afknallen van wie er in de weg liep, bleef er van de ‘Indianen’ weinig meer over.
Maar ik wijk af. Gisteren werd dus Sint Valentijn gevierd, de patroon van ieder die door de liefdesmicrobe besmet is geraakt. Toen ik eergisteren met mijn dagelijks brood en onmisbaar rijsttaartje de terugweg van de bakker naar huis aanvatte, kwam Franky net uit De Kroon. Kennen jullie Franky? Geen wonder. Niemand kent Franky. Iedereen noemt hem, zijn gebrek aan haardos ten spijt, ‘De Witte’. Hij is zo ’n echte no-nonsense kerel. Recht voor de raap, van niemand bang. Écht van kop tot teen, geen greintje fake. Wat je ziet, is wat je krijgt. Maar een hartje van het zachtste koekebrood. “Hoi Chel”, begroette hij me. “Hi, white man”, antwoordde ik. En toen greep hij in zijn jaszak en toonde hij me een heel mooie ring in een al even mooi doosje. Hij vertelde me zijn plan voor de volgende dag.
Franky is al een paar jaar samen met Bouchria. Een relatie waar je lange tijd het etiket ‘knipperlicht’ op zou kunnen plakken. Niemand die eigenlijk verwachtte dat er ooit een huwelijk van zou komen. Welnu, die ring was voor haar. Overdag zou hij een kleine stroomgenerator naar de Sahara slepen en daar zo’n flexibele gekleurde lichtslang in hartvorm in het zand leggen. Ze gingen daar namelijk ’s avonds wel eens een wandelingetje maken. In de vooravond zou hij haar dan voorstellen om een luchtje te scheppen en op de plaats van bestemming ging hij haar dan met een smoes even een blinddoek omdoen. Vervolgens moest de generator gestart en kleurde het hart fel op in de woestijn, de blinddoek mocht af en De Witte zou geknield zitten om zijn huwelijksaanzoek te doen.
Ja hoor! Ze heeft “ja” gezegd.
Ik word er helemaal emotioneel van terwijl ik het schrijf. Proficiat, Bouchria en Witte, en veel gelukkige jaren samen!
Chel DRIESEN