Kunstenaars hebben zo hun periodes. De Britse schrijfster Bernadette Murphy beweert onomwonden dat Vincent van Gogh zijn beste werk maakte in de periode dat hij knettergek was (nadat hij vrijwel zijn hele oor afgesneden had). Rik Hamblok uit Lommel kende eerst een figuratieve periode om later een zeer gewaardeerde non-figuratieve artiest te worden. Ook Pablo Picasso schilderde in zijn begintijd vrijwel monochrome blauwe werken: zijn blauwe periode. Blauw blijkt trouwens een prominente kleur te zijn in de kunstgeschiedenis. In Duitsland verzamelde zich in het begin van de vorige eeuw een groep expressionisten die zich, geïnspireerd door een werk van de Rus Kandinsky ‘Der blaue Reiter’ (de blauwe ruiter) noemde.
Nu wil ik, voor ik to the point kom, even iets over dat oor van grote Vincent zeggen. Wikipedia beweert dat het zijn linkeroor was en om dat te illustreren staat er een zelfportret bij waarop de arme man een verband om zijn rechteroor draagt. Kijk zelf maar eens. Tja, hij was ook gek, natuurlijk. Maar dit terzijde.
Mijn lezers weten dat ik vaak een hele aanloop nodig heb voor ik de koe onverschrokken bij de hoorns vat. Welnu, ik denk dat ik momenteel een periode doormaak. Misschien ben ik ook wel een kunstenaar. En neen, dat heeft niks met mijn oren te maken! Bovendien is het al de tweede keer dezelfde periode! Sinds ik mij onlangs, in een elders gepubliceerde column, opwond over het hemeltergende onrecht dat vrouwen in een stuk of wat mohammedaanse landen aangedaan wordt, kan ik alleen nog maar aan vrouwen denken. En zo’n periode heb ik nog gekend. Ze begon – tot grote ongerustheid van mijn ouders – al kort na mijn plechtige communie!
Ik blijf me maar afvragen hoe het komt dat vrouwen dat allemaal maar laten gebeuren. Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat je jonge meisjes hoort beweren dat het dragen van veel- of allesverhullende kleding iets is wat ze zelf willen? Welke brainwashmachine zit daar (al eeuwen) achter?
En het is echt nog niet zo lang geleden hoor, dat katholieke vrouwen die bevallen waren, niet in het openbaar mochten verschijnen tot zij, ongeveer zes weken na de geboorte van hun kind, hun kerkgang gedaan hadden. Vrouwen waren na de bevalling immers ‘onrein’. Een paar van mijn zussen hebben zich nog herhaaldelijk aan dat vernederende reinigingsritueel moeten onderwerpen. Dat hoorde zo, vonden ze wellicht ook zelf.
Maar in dit deel van Europa gaat het tenminste de goede kant op. Meisjes halen in het middelbaar onderwijs aanzienlijk betere resultaten dan hun mannelijke leeftijdsgenoten. En onze federale premier, de baas van ons land, is een vrouw. Mannelijke leerkrachten zijn witte merels en als Greta Thunberg weer eens aan het hoofd van een groep gillende grieten – oei, dit mooie stafrijm gaan ze me inpeperen! – door Brussel stapt, is onze nationale omroep natuurlijk present om verslag uit te brengen. En je hoort in hun interviews alleen maar meisjes!
Waar zijn ze dan, de jongens? Het kan toch niet dat zij niets inzitten met onze planeet! Of moet hun groene periode nog beginnen?