Het kon niet harder aankomen! Een trefzekere bliksemschicht terwijl er geen onweer aangekondigd was, een ‘Blitzstrahl bei heiterem Himmel’! En wie was de boodschapper van het snel naderende onheil? Die maffe Ben Crabbé tijdens het programma ‘Blokken’!
Het is al nu een paar dagen geleden en nee, ik ben er nog helemaal niet goed van. “Martine Tanghe dreigt binnenkort met pensioen te gaan”, meldde de heer Crabbé als fait divers. En hij zei het zo tussendoor, op een toon alsof hij, achterover liggend in zijn relaxzetel, zijn vrouw vroeg om zijn pantoffels even te brengen! “Waar is de tijd,” vroeg ik me af, “dat de boodschapper van dergelijk catastrofaal nieuws afgemaakt werd?” Bij mijn weten leeft hij nog altijd, die Crabbé.
Martine Tanghe met pensioen? Wablief? En wij dan? Waar blijven wij met onze gezonde nieuwshonger? Hoe zullen wij verder leven met het afwezig blijven van het bijna erotisch genot dat haar effenaf prachtige dictie, haar volmaakte woordkeuze en haar fenomenale beheersing van het Nederlands haar kijkers vrijwel dagelijks bezorgen? Martine IS voor mij televisie. Alle bekoring van het medium verdwijnt als zij in de vooravond niet via het flatscreen de woonkamer binnenstapt en zich – o die stem! – naast mij tussen de kussens en de kat op de sofa nestelt. Want zo voelde het toch telkens weer aan, vrienden Martinofielen? Niet dan? Zelfs de Nederlanders geven schoorvoetend toe dat zij onbedreigd de eenzame beste is voor wat het hanteren van onze gemeenschappelijk taal aangaat.
Ik durf zonder enige schroom bekennen dat ik al sinds 1978 verliefd op haar ben. Toen, op een avond, verscheen haar aanminnig gezicht voor de eerste keer op wat toen nog een beeldbuis was. Een ‘coup de foudre’ van de zuiverste soort! Ook al was het TV-beeld destijds onvergelijkbaar veel minder helder en scherp dan we nu gewend zijn. Tweeënveertig jaar duurt dat dus al! Langer dan ik het met om het even wie volgehouden heb.
Of er dan iets fout is met Annelies Van Herck of met Goedele Wachters? Helemaal niet! Zij doen zij dat ook goed, zij! Maar zonder Martine is het nieuwskruidenrek zo goed als leeg. En ja, ook mooie Annelies is een bijzonder vlotte lezeres van de autocue en Goedele paart taalvirtuositeit al evenzeer aan aantrekkelijkheid, maar op hen ben ik nu eenmaal nooit verliefd geworden. Op Martine wel.
Misschien komt het doordat ik vond dat mijn dochter destijds op haar leek.
Maar, en ik vraag alle gelijkgezinden met nadruk om met me mee te doen, zonder dit ongeëvenaarde nieuwsanker van ons is televisie geen televisie meer. Beschouw dit stukje bijgevolg maar als een oproep tot verzet.
Ik kijk voortaan naar de radio!