De Engelse les in het Binnenhof in Neerpelt duurde dinsdagvoormiddag wat langer. Ha ja, mijn cursisten krijgen een examen de volgende dinsdag. En ineens moesten ze natuurlijk allemaal heel veel uitleg hebben! Twintig over elf werd het. Er waren er een paar bij die plots haast hadden. De kleinkinderen moesten gehaald op school. Op een tafel bleef een mooie kleine zwarte paraplu achter. Ik was er zeker van, die had ik de week tevoren zelf hier laten liggen. Dat was duidelijk mijn paraplu.
Mijn zelfzekerheid kreeg meteen een fatale knauw toen ik hem thuis in mijn garderobekast wou leggen. Er lag er zo al eentje. Precies dezelfde. Alleen, bij die van mij was een balein wat gebogen, wist ik. Even bekroop mij het idee om die dan maar terug mee naar Neerpelt te nemen de volgende week. Dan hield ik aan de verwisseling toch nog iets over.
Maar misdaad loont niet! Toen ik ’s namiddags met mijn buit boven het hoofd door de druilregen stapte, bleef ik me schuldig voelen. Oprecht berouw overmande me. En na berouw komt – zo is me vroeger ingepompt – onvermijdelijk straf en boete. Als God bestond, zou Hij me nu terecht kunnen neerbliksemen op de stoep! O, wat voelde ik me rot!
Ik moest ineens denken aan die foto in de krant vanmorgen. Een piepjong ventje met een babysmoeltje liep gewapend en met een bommengordel om het lijf over een kruispunt in Jakarta. Midden overdag. Er zijn nog maar eens onschuldige slachtoffers gevallen. Mensen die, zoals ik nu, argeloos op het trottoir liepen.
Elf jaar geleden werd Theo van Gogh zo neergestoken in de Amsterdamse Linaeusstraat. Zijn misdaad? Spotten met zowat alles in beeld en geschrift. Zo had hij een bepaalde volksgroep ‘geitenneukers’ genoemd. Een plaagstoot. Meer niet. Maar ene Mohammed Boujeri was van mening dat hem dat het recht gaf om van Gogh met messteken te vermoorden.
 Ik herinner me wat een Ierse kennis me zei, toen ik hem in november 2004 het nieuws vertelde. “Heel wat Schotten zouden zich door die term ‘geitenneukers’ gediscrimineerd gevoeld hebben”, zei hij. “Er doen immers hardnekkige verhalen de ronde over Noord-Schotse schaapherders die hun ooien ook met veel liefde bejegenen. ‘Sheep shaggers’ noemen ze die.”
Hij had het natuurlijk van horen zeggen. In Ierland lopen er ook meer schapen rond dan mensen.
En reken maar dat die paraplu de volgende dinsdag terug zal liggen waar ik hem gevonden heb!
Chel Driesen