Dan doe je al je best om – weliswaar met horten en stoten – een respectabele leeftijd te bereiken. Je slikt op tijd je pillen, volgt nauwgezet dat ellendige dieet, mijdt overmatig alcoholgebruik en zoveel mogelijk alle andere gelegenheden tot zonde en dan hoor/lees je dit! Een econoom – een landgenoot nota bene – stelt voor om maar een coronataks in te voeren voor bejaarden. In hun leeftijdscategorie tellen die immers het hoogste percentage aan sterfgevallen ten gevolge van Covid-19. Door deze pandemie – ik simplificeer zijn stellingname even – moeten ook de jongeren in quarantaine en gaat uiteindelijk onze hele economie naar de verdoemenis. De rechtvaardigheid gebiedt dat die lastige bejaarden daarvoor opdraaien. Wat denken ze wel, die ouwe rakkers? Ik geraak niet zo gauw van mijn stuk, maar nu moest ik even slikken.
Het kan toch veel eenvoudiger, denk ik dan. Verplichte euthanasie op je vijfenzeventigste, zou dat niet efficiënter zijn? Tien jaar pensioen is toch wel genoeg, niet?
Zelfs Donald Trump – hoe oud is die eigenlijk? – zou dergelijke onzin niet kunnen verzinnen. Zelf heb ik die leeftijdgrens nog maar een paar weken overschreden, maar als ik morgen weer eens op de fiets klim, hang ik een bord op mijn rug met de duidelijk leesbare boodschap: ‘Ik ben veel jonger dan ik er uitzie!’ Er moet daar naast het fietspad achter de Sahara maar eens zo’n wereldverbeteraar met een kalasjnikov op argeloze oudjes liggen te loeren.
Maar gelukkig komt de zon intussen weer elke morgen wat helderder boven de horizon. De curves van de besmettingen, ziekenhuisopnames en sterftecijfers dalen met de dag. Die van de ontslagen coronapatiënten klimt in verhouding nog meer. De scholen zijn weer actief en mijn krant meldt me triomfantelijk dat een Belg gemiddeld 99 % kans heeft om een besmetting met Covid-19 te overleven.
Bovendien beginnen ze in onze voorlopige minderheidsregering hoorbaar te kibbelen over hoe het nu verder moet na de crisis. In dit prachtige land van ons is dat een onmiskenbaar teken dat het beter begint te gaan. Er zal weer bestuurd moeten worden. Dat is lang geleden, zeg!
En ook in het gewone leven wordt er langzaam maar zeker weer op lange termijn gedacht. Ik verneem van een koppel welgestelde bejaarde kennissen dat ze bezoek gekregen hebben van een vertegenwoordiger van een privé bejaardentehuis. Er was nu weer plaats bij hen. Tegen voorlopig gunstige voorwaarden.
Chel DRIESEN