Een sociale huisvestingsmaatschappij in het Antwerpse eiste voor de vrederechter de uithuiszetting van een koppel met een baby. De mannelijke helft van het koppel had een huurovereenkomst ondertekend en volgens de huisvestingsmaatschappij verzwegen dat hij gehuwd en zijn vrouw zwanger was. Een terechte uithuiszetting, vond de vrederechter. Want, door de verzwijging was het appartement overbevolkt. Vreemdelingen, zo wist de vrederechter, verzwijgen dikwijls hun gezinssamenstelling om voorrang te krijgen bij de toewijzing van een sociale woning. Zij hebben recht op een woning en gezinshereniging, maar niet ‘op een primitieve levenswijze die in onze samenleving al lang tot een ver en duister verleden zou moeten behoren’. De vrederechter vond het ook niet logisch dat onze maatschappij huisjesmelkers hard aanpakt en toch aanvaardt dat een huurder zelf een onleefbare situatie creëert.
Zowel de man als de vrouw gingen in beroep bij de burgerlijke rechtbank van Antwerpen. Volgens die rechtbank was het niet bewezen dat de man door te zwijgen een onrechtmatig voordeel bekwam. In het ‘Interne Huurreglement’ stond dat het een appartement was voor ‘één persoon’, maar ook dat het kon dienen voor een ‘koppel’. Nog volgens dat reglement kon de man geen appartement met twee slaapkamers krijgen, omdat zijn vrouw nog geen drie maanden zwanger was. De huurovereenkomst zelf verbood het ten andere niet om als koppel samen te wonen of kinderen te hebben. Zo’n verbod zou, aldus de rechtbank, ook in strijd zijn met het recht op privé- en gezinsleven. De huisvestingsmaatschappij kon geen aanspraak maken op extra huur, omdat ze nooit vroeg naar elementen voor de berekening van de huurprijs. Ze had alleen laten weten dat samenwonen niet kon en dat er te weinig huur werd betaald. De rechtbank kende de man en vrouw daarom niet alleen een schadevergoeding toe van 2.500 euro vanwege uithuiszetting, maar ook een bedrag van 942 euro omdat hen te veel huur was aangerekend.
Jan BOULY
(De auteur is advocaat)