Nu wil ik jullie iets vertellen over mijn grootmoeder, mee Gèl. Haar echte naam is Angela, met daarachter nog twee voornamen: Victoria, Celina. Haar man Pee Jef kortte haar naam af met Gel (zoals gel voor in je haar).
Mee Gel kon een personage zijn in een psychologische roman van Dostojewski. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Een drama queen eerste klas die iedereen rond haar vinger kon draaien. Mijn moeder stuurde mij vaak naar haar met eten in Tupperware pottekes. Als ik bij haar aanbelde - een draaibel - sleurde ze mij tegen haar gilet en gaf me drie natte kussen. Ik voelde dan haar tache de beauté tegen mijn wang prikken, een bobbel met spinnenharen op. "Kom rap binnen," zei ze dan. Eens gezeten haalde ze een fles Johny Walker uit haar kast. "Kom drink een druppel, 't zal je deugd doen."
Zo'n whisky steeg al snel naar mijn hoofd, want meestal kwam ik daar tegen de middag aan , met een lege maag. Ze had altijd zo'n fles in huis, hoewel ze maar een klein pensioentje trok. Het was een middel om de bezoeker langer bij haar te houden. Eens mijn glaasje leeg, schonk ze opnieuw in. "Op één been kun je niet staan." Ik zei dat ik het niet wou, dat het te veel zou worden. "Tututut, je gaat dat opdrinken," gebood ze. Wanneer ze niet keek kapte ik de inhoud van het glas in een bloempot. De plant groeide als nooit tevoren.
Mee Gel klaagde ook vaak over haar malheuren. Haar darmen, haar hart, haar jeuk. Dat waren de klassiekers. Ze nam er allerlei middeltjes tegen. Ik herinner mij Casterolie tegen de jeuk en Herbesan-thee voor de darmen. Ze was ook apentrots op haar drie kloosterlingen - drie kinderen van haar gingen al op jeugdige leeftijd naar het klooster. Hun imposante portretten hingen naast elkaar tegen de muur. Dat veranderde dramatisch toen de oudste uit het klooster stapte en "zijn kap over de haag gooide". Zijn portret werd prompt van de muur gehaald. Een bleke plek op het behang sierde de plotse leegte.
Mee Gel had echter een hart van goud. Ze was zeer gul naar haar kleinkinderen. Ik vertrok er altijd met minstens een briefje van 20 frank. Ik beschouwde dit als mijn smartgeld ter compensatie van het gebrachte offer. Haar dagbezigheid bestond uit het maken van smirna lapjes. Voor elke bezoeker die er kwam gooide ze haar laatste kunstwerken op tafel ter bewondering. Die lapjes naaide mijn moeder dan op kussens, die dan uitgedeeld werden aan al wie er kwam. Ja, mee Gel was gul.
Jef LINGIER