Ik heb een mooi verhaal uit de Waterstraat in Beringen, de laatste wijk waar ik actief was als buurtwerker. Het lijkt wel een sprookje, geïnspireerd door het Zuid-Afrikaans lied "En die kat kwam weer." Luister maar...
Er was eens een oude Duitse vrouw met een zwarte kat, een vrouw die nota bene de Turken in de wijk haatte. Haar Turkse buurman was een verwoed tuinier, maar de kat had het daar niet op begrepen. Terwijl niemand het zag
dabde ze de zaadjes bloot en deed haar behoefte in de tuin. De tuinman was ontmoedigd. Na veel zaaien en herzaaien, vroeg hij mij om raad.
Ik wist niet goed wat ik hem kon zeggen. Hij stelde zelf voor om een kattenbak te maken. Omdat hij door de houding van de vrouw, en door deze kattenhistorie er bovenop, geen goede nabuurschap had met zijn buurvrouw, vroeg hij mij of ik de boodschap wilde overbrengen. Toen ik bij zijn buurvrouw aanbelde en haar over de problemen met haar kat aansprak, begon ze te schreeuwen: “Die Katze macht nichts. Die Türken… ”, of zoiets. Nadat ze gekalmeerd was, deed ik haar het voorstel van haar buurman. Schoorvoetend ging ze akkoord.
Enkele dagen later overhandigde de buurman haar de kattenbak. ’s Anderendaags zag hij echter dat de kat teruggekomen was en weer gekrabd had in zijn moestuin. De tuinman zei dat de vrouw kiezeltjes moest kopen voor in de kattenbak, anders bleef de kat maar haar behoeften doen in de mulle grond. Weer bracht ik - als diplomaat - dit over naar het kattenvrouwtje. En wonder boven wonder, enkele dagen later lag er kiezel in de bak. Probleem opgelost.
Of hoe een kat een Duitse vrouw kon verzoenen met een Turkse man.
Jef LINGIER