Ik zag net Gille Vanbinst op TV, een kleurrijk figuur. Maar over voetbal gesproken. Toen ik klein was werd ik nooit als eerste gekozen als op de speelplaats de ploegen gevormd werden. Ge weet wel, twee jongens stappen voet voor voet naar elkaar toe. Wie als eerste de voettop van de ander raakte mocht iemand kiezen voor in zijn ploeg. Dat was altijd spannend. Ik hoopte bij elke kiesbeurt dat ze mij zouden kiezen. Maar dat gebeurde niet. Om de beurt mochten die twee jongens iemand uit de groep kiezen. Ik werd nooit gekozen. Als laatste man bleef ik over. "Sta jij maar in de goal," hoorde ik dan. Ik was eigenlijk geen slechte keeper, al zeg ik het zelf. Ik herinner me dat ik in Oeganda op een zondagnamiddag in de goal stond en de kinderen achter mijn doel mij probeerden van de wijs te brengen, want ik liet geen enkele bal binnen. Ik durfde blind te duiken in de voeten van de opstormende tegenstander. Mijn grootste avontuur op een voetbalveld was echter toen Beppi, een Italiaanse kameraad in Oeganda, mij wilde leren moto rijden. Hij koos het voetbalveld uit als oefenterrein. Ik mocht rondjes draaien rond het veld. Hij had mij nauwkeurig de versnellingen uitgelegd. Van eerste ging het in tweede, derde en in vierde. Ik vond het leuk. De wind waaide door mijn - toen nog - weelderige haren. Al vlug scheurde ik in vierde vitesse over het veld. De toeschouwers aan de rand van het veld joelden en moedigden mij aan nog sneller te gaan. Plots besefte ik dat Beppi mij de remmen niet had uitgelegd. Telkens ik voorbij raasde schreeuwde ik wanhopig "hoe moet ik remmen?" Ik kreeg geen gehoor. Van pure ellende reed ik mij boenk vast in het rozenperk van meneer pastoor, tot de motor sputterend stilviel. Sindsdien heb ik nooit meer met de moto gereden. En ook niet meer gevoetbald. (Jef Lingier)