Na de vakbondsbetoging in Hasselt voor een waardig pensioen ging ik in een plaatselijk etablissement mosselen eten. Ik had er zin in, want ik had het koud. Natte broek, zeiknatte jas en druipende pet. Honger is de beste saus, zegt men wel eens. Razende honger had ik. Ik bestelde mosselen natuur - omdat dit het goedkoopste was en misschien ook wel het snelste klaar - en las ondertussen in Het Laatste Nieuws. Veel nieuws was er niet, buiten enkele moorden en politici die zichzelf opblazen en met elke uitspraak met vette titels in de krant komen.
Aan het tafeltje naast me zaten twee gepensioneerde dames rustig te keuvelen met een wit wijntje bij de hand. Ik hoorde dat ze het hadden over een "kroes", een grote boot met luxe vluchtelingen die voor de lol dagen op zee ronddobberen.
Na een half uur echter nog geen Jan de Mosselman te bespeuren. Drie kwartier later arriveerde hij met de bekende zwarte mosselpot van Marcel Broodthaers. Ik zei tegen de ober dat dit toch vrij laat was voor een mossel naturel. Maar ik had geen verhaal. Hou je mossel of ik ruim dadelijk weer af, dreigde hij. Ter compensatie kreeg ik van hem een Westmalle Triple. Dan toch het wachten waard op die lekkere mosselen van hem. Ik ben tegen een pensioen met punten, maar wél voor één met mosselen. (Jef Lingier)