Het is inmiddels al meer dan 60 jaar geleden, maar plots kwam dit fragment naar boven uit mijn kale schedel. In 1960 trouwde koning Boudewijn met de Spaanse doña Fabiola di Mora y Aragon. Dat wilde mijn moeder absoluut zien. Dat was een “must”.
We hadden nog geen eigen televisie. Dus trokken we naar een oude vriendin van mijn grootmoeder, die wel een TV had. In zwart-wit nog wel.
Mijn ma had een grote ketel hutsepot gemaakt. Ze zette de ketel in haar fietstas, en hop, daar reden we naar het grote huwelijksfeest. Wij, kinderen, mochten boven op de tafel zitten, zodat we alles goed konden zien. Mijn moeder herkende de genodigde prinsessen en gaf commentaar op hun outfit. “Kijk eens wat die aan heeft,” zei ze geregeld.
Plots kwam er ruis op het scherm. Het leek op sneeuw. Het gebeurde vroeger wel vaker dat het scherm besneeuwd leek. Storing noemde men dat. De man des huizes, de tachtigjarige Jules, nam de pet van zijn hoofd en sloeg er mee op het scherm. “Het zit vol muggen,” zei hij. Wellicht door de slag met de pet verscheen het beeld weer op normale modus. “Zie je wel,” zei hij. En de huwelijksplechtigheid kon gewoon verder zijn gang gaan. De hutsepot smaakte. (Jef Lingier)