Jansen, ongetwijfeld een van de meest voorkomende namen in ons taalgebied. Een mooie naam ook. ‘Zoon van Jan’ betekent hij eigenlijk. En je hebt ze in een grote diversiteit van uitvoeringen: met één, twee of zelfs drie s’en. In Lommel zijn ze daarenboven met die naam erg goed bedeeld. Kijk maar eens in de telefoongids.
Bij twee exemplaren van die soort zat ik deze middag de krant te lezen. ‘Fons’ heet de ene. Hij is zeeman-op-rust en met zijn eenheid van de Belgische Zeemacht heeft hij tijdens zijn loopbaan de gevaarlijkste wateren doorzwommen. Geen baren waren zijn fregat te hoog om ze onverschrokken te doorklieven. Het vaderland is al die tijd goed af geweest met verdedigers zoals hij. Het spreekt dan ook vanzelf dat hij heel wat verhalen te vertellen heeft. Straffe verhalen, maar stuk voor stuk van naaldje tot draadje authentiek. Niemand van ons regelmatig gezelschap zou het in zijn hoofd halen om het waarheidsgehalte ervan ook maar even in twijfel te trekken.
Ik lees in de krant dat er strengere voorschriften van kracht worden voor pasfoto’s op nieuwe identiteitskaarten. Zo moeten o.a. beide oren voortaan zichtbaar zijn. Ik denk meteen aan sommige van die moslima-hoofddoeken. “Benieuwd of ze voor hen weer geen uitzondering zullen toelaten”, zeg ik. De reactie is lauw. Twee leden van ons gezelschap hebben nochtans een beschadigde oorschelp. De ene rechts, de andere links. “Dan wil ik mijn oor ook wel onderstoppen”, doorbreek ik de impasse. “Een ‘klak’ met van die oorlappen, zou dat niet mogen?”
“’t Is wat met die oren”, moeit Fons zich. Hij vertelt dat hij bij de marine lang geleden gratis een bril kreeg. Zo’n bruine benen montuur. “Ik zag er geen fluit mee”, zegt hij. “Maar horen deed ik des te beter. De oorstukken waren namelijk veel te kort en als ik hem opzette, werden mijn oorschelpen naar voor getrokken. Bij tegenwind over het dek stappen, was uitgesloten. Ja, ik ben ermee terug geweest. En de militaire opticien van dienst had een zeer efficiënte oplossing. Hij verwarmde de neusbrug en plooide hem van uit het midden naar achteren. Voilà: nu waren de oren lang genoeg. Alleen stonden de glazen zo schuin dat ik finaal visueel gehandicapt was.”
Tijd voor nog andere straffe belevenissen. Op een vraag over de beveiliging van je huis als je met vakantie bent, vertelt Sus over een inbraak bij kennissen van hem. Zij baatten een ‘fitness centre’ uit. Zowel hij als zij waren kickbokskampioenen. De inbreker had zich al serieus geblesseerd toen hij door een eng toiletraampje naar binnen geklauterd was, en hals over kop half in half naast de wc-pot noodlandde. Het enorme kabaal dat hij daarbij veroorzaakte, wekte de uitbaters. En die hebben hem een waanzinnig pak rammel gegeven. Nooit voorheen was een inbreker zo blij dat de politie er eindelijk was!
Kijk, zulke verhalen overtreffen de weldoende uitwerking van veel dure antidepressiva!
Chel DRIESEN