Heel veel zekerheden zijn er niet in dit leven. Hooguit twee. We worden geboren en we sterven. Ik sterf, jij sterft. Ik (ge)boor? Jij (ge)boort? Kan dus niet. ‘Geboren’ is een fascinerend woord. Het is immers afgeleid van een werkwoord waarvoor geen tegenwoordige tijd bestaat. Geboren word je onbewust en onwetend. Ter wereld komen is voorbij voordat je het weet. Het leven ook, zal je zeggen, maar meestal maak je dat toch net iets bewuster en langgerekter mee, net als sterven, dat je in uiterste gevallen zelfs in de hand hebt of in de hand werkt. Voor wie geboren werd, is de dood zeker, en zeker is de geboorte voor wie stierf. Onvermijdelijk en onlosmakelijk verbonden. Vorige week hoorde ik een moeder zeggen dat ze haar kinderen het leven schonk … maar ook de dood, en dat ze dat griezelig egoïstisch vond. ‘t Is maar hoe je ‘t bekijkt. Je kan overal bij blijven stilstaan en je kan om alles treuren, of je kan het anders bekijken: wij gaan dood, en dat maakt ons tot de gelukkigen, omdat de meeste mensen nooit zullen sterven doordat ze nooit geboren worden. Besef goed dat de mensen die hier in onze plaats hadden kunnen rondlopen, talrijker zijn dan de zandkorrels van de Sahara, omdat het aantal mogelijke mensen dat door het menselijk DNA wordt toegestaan enorm veel groter is dan het aantal ‘echte’ mensen. Wij zijn hier door een groot toeval, zowel jij als ik.