Stormachtige dag, al overdrijf ik wat. Terwijl ik naar het dorpsschooltje wandel, werkt de tegenwind verstikkend. Mijn jongste dochter trekt er zich geen snars van aan. Ze wandelt naast me en probeert ongeacht de barre weersomstandigheden kauwgombellen te blazen. Af en toe lukt het. Een vader-dochtergesprek zit er niet in. Ik hap naar adem en denk. Zoals zo vaak.
Waarom ben ik geen doordeweekse columnist? Omdat ik mijn bijdragen in het weekend schrijf. Waarom ben ik een tegendraadse columnist? Omdat ik nieuws mijd dat heet van de naald is. Al wordt dat al lang niet meer zo genoemd. Vers van de pers is ook helemaal voorbijgestreefd, net als het toch niet onsexy klinkende ‘hot news’. Nee meneer, news moet heden ten dage breaking zijn.
Ik ben immuun geworden voor brekend nieuws, omdat al zo vaak gebleken is dat het uiteindelijk gaat over een storm in een glas water of gewoon een storm die er, naar mijn maatstaven, geen is of was. Ik lees het niet meer. Dezer dagen krijg ik constant brekend, fake nieuws over het feit dat China zou geprobeerd hebben te verdoezelen dat er vier Russen zijn die te veel Corona of Mort Subite gedronken hadden, of zoiets. Zeker ben ik niet, want ik fake dat ik het nieuws volg. Ik trek er me geen SARS van aan.
Misschien toch wel een toepasselijke term, dat breaking news, omdat nieuws veel kapot maakt. Het lijkt immers alsof nieuws angst en haat moet voeden en daarom is het bijgevolg maar al te vaak vals en negatief, want negativiteit zorgt tegenwoordig voor clicks, aandacht, reacties, publiciteit en geld. Altijd weer dat geld. Dat geldt niet voor mij. Zoals zo vaak doe ik er niet aan mee. Ik zit in mijn zelfopgeblazen microbubbel en doe normaliter niet aan maatschappijkritiek, vooral omdat ik niet geïnformeerd genoeg ben. Dat is een weloverwogen struisvogelpolitiek. Niet dat ik zoveel overgewicht heb of mijn vogel zo struis is, noch heb ik ambities om deel te nemen in enig bestuur of beleid.
Ik kijk bewust niet naar het televisienieuws, tenzij op TV Limburg heel af en toe, want hoe lokaler en volkser het nieuws, hoe kleiner de kans dat het me irriteert. Een krant lees ik evenmin, tenzij Internetgazet. Omdat ze wordt opgesteld door vrijwilligers en vooral omdat de actualiteit er indien mogelijk op een positieve en luchtige manier gebracht wordt. Daarom zit Internetgazet in mijn bubbel. Een bubbel die vooral Lommels is, hoewel ik er al vijftien jaar niet meer woon. Een mens kan maar beter zijn hart volgen. Ik ken geen Belgisch gevoel, tenzij heel kortstondig als Kevin De Bruyne, Eden Hazard en Romelu Lukaku samen met hun douchevriendjes deze zomer Europees kampioen worden. Limburgse fierheid is er ook, maar in erg geringe mate. Lommelse trots daarentegen zal er altijd blijven. Omnipresent en alomtegenwoordig. Ich bin ein Lommelaar, een Lommels ambassadeur. Niet benoemd, noch beroemd.
Zo loop ik naast mijn jongste dochter en bewonder ik haar onbevangenheid, haar levenslust en haar ongetemperde positiviteit. Haar bubbel zal ooit veel groter zijn dan de mijne.
Danny VANDENBERK