Zo’n langdurig onderhoud hebben de speelvelden nooit eerder gehad, denk ik. Ik zie dat de voetbalterreinen van Kattenbos Sport er verlaten bij liggen. Het toont wat troosteloos nu. Er is al maandenlang geen wedstrijd gespeeld. De velden zijn té ongerept netjes. In de omgeving schiet het onkruid hoog op. Er loopt bijna niemand meer daar.
Links het bos. Daar ligt het park van de Lage Kempen. De Kempen, zoals de streek hier heet is een groot grensoverschrijdend gebied dat vooral bekend is om zijn heide (die gaat deze maand overigens bloeien, ga zeker kijken), bossen, zandverstuivingen, schapen en vennen en tot in de twintigste eeuw vooral ook veel schrale armoede. Het strekt zich uit van Eindhoven tot Genk en van Maaseik (de Maas) tot Antwerpen (de Schelde). Het is ook vertelgebied van veel mythische volksverhalen, waarvan Teuten en Bokkenrijders er maar enkele van zijn. Watergeesten, vuurduivels, kattenvrouwtjes (die heksen blijken te zijn) en aardmannetjes, die vind je hier overal terug; met de nodige huiver.
Er is in vorige eeuwen veel gedaan om het gebied toegankelijk en herbergzaam te maken. Campina, de naam van de melkboer verwijst naar zijn afkomst. Je ziet de grote melktankwagens links en recht op veldwegen naar de boeren denderen. Campina, dat is tenminste iets waar we onze naam nog in kunnen terugvinden. Het is vlak land en tegenwoordig wordt het volop aangeprezen als fietsland. Dat werkt.
Op dagen als deze zie je mensen op fietsen langs alle kant om je heen zwieren. En elektrisch voortgestuwd vaak, waardoor ook de grijze babyboomgolf – de plaag van de millennials – de fietspaden soms tot koerscircuits maakt. Ik behoor ook tot die grijze golf overigens. Het is ons een keer overkomen toen we een sliert millennials in dubbele rij zagen naderen over een smal fietspad, ik hoorde roepen: ‘Opgepast, babyboomers! Aan de kant!’ Ik dacht, godver… maar verder kwam ik niet. Ik was op dat moment te perplex om iets terug te schreeuwen. Achteraf had ik nog wat balorige halfscheldwoorden bedacht om terug te roepen, maar ja, toen was het al te laat. Nu ben ik voorbereid. Ik heb een paar antwoorden paraat voor het geval dat.
De fietspaden hier, verbonden met knooppunten zijn doorgaans van betonnen platen. Vroeger maakte je nog wel mee dat die platen omhoog of omlaag werden gedrukt door de bodem of boomwortels. Dan kwakte je op je fiets steeds onaangenaam dokkerend over de naden op en neer. Kennelijk hebben fietspadendeskundigen er nu iets op gevonden: de platen blijven onroerend goed liggen. En ze zijn ook breed genoeg om elkaar te passeren.
‘Ik zou hier maar geen foto’s maken’. Een man in een auto fluistert mij dat van achter een open portierraampje toe. Nee, dat hoeft ú ook niet te doen, denk ik in stilte. Ik maak geen foto’s, ik maak er één. Ik moet immers toch mijn publiek kunnen laten zien dat hier echt een testbaan is van de autoboer Ford. Maar het is hier geheim, zeer geheim. Het is beter bewaakt en afgeschermd dan een militair vliegveld. In 2014 ging de grote Fordfabriek in Genk dicht. Het was economisch een klap voor Limburg. De assemblage van de modellen verdween naar Valencia in Spanje. Het zal dikwijls wel een raadsel blijven waarom de directies van dergelijke multinationals zo’n peperdure operatie noodzakelijk vinden en er maatschappelijk gezien geen been in zien dan maar een gat slaan. Geld. Natuurlijk, maar hoe die berekeningen er precies uitzien, daar kun je alleen maar naar gissen. Ford is in de jaren zestig van de vorige eeuw hier naartoe gelokt omdat men sociaaleconomisch gezien wel iets moest doen na de sluiting van de mijnen in Limburg. De lokpremies zijn hoogst waarschijnlijk uitgewerkt en dan weigeren deze grootbedrijven gaandeweg om op eigen benen te staan en echt groot te worden op eigen kracht; deze mega neringdoeners blijven zure opportunisten.
Afijn, de testbaan hier is nog steeds in gebruik. Ik maak tóch een foto: ziet u wel! Bij de ingang staat een vrachtwagen met Ford testmodellen op de rekken van de aanhanger. Eens per jaar mag de testbaan open en kun je komen fietsen op de testbaan. Dat trekt veel mensen; ik weet dat omdat ik het ook ooit heb gedaan. En ja, nu maar afwachten of ik misschien de Fordpolitie op mijn dak krijg nu ik u op de hoogte heb gebracht van dit uiterst geheime geval hier op de hei en ik een beetje een zuur praatje over hen heb verkocht.
Ik keer mijn fiets en ik neem u verder mee de paden op, links om in de richting van het Duitse militaire kerkhof.
© Willem - 2 augustus 2020